مرگ،،،،،،،،،،،،،

چه لغت بیمناک و شور انگیزی است!از شنیدن آن احساسات جانگدازی به انسان دست می دهد.

خنده ها را از لب می زداید،شادی ها را از دلها می برد،تیرگی،افسردگی آورده و هزاران گونه اندیشه های پریشان از جلو چشم می گذراند.

تو [مرگ]،سروش فرخنده شادمانی هستی، اما در آستانه تو شیون می کشند،

تو درمان دل های پژمرده می باشی،

تو دریچه امید به روی نا امیدان باز می کنی

تو از کاروان خسته و درمانده زندگان مهمان نوازی می کنی

تو سزاوار ستایش هستی و زندگانی جاودان داری...

نوشته شده در شنبه 91/5/28ساعت 10:5 صبح توسط aresh نظرات ( )