kavir
پیش ما سوختگان مسجد و میخانه یکـیست چشـــمـــانـــمـــ را میــبـنـــدمــ تــا ســهـ میشــمارم و کـــودکـــانـــهــ انتظــارتــ را مـــیکــشــم تـــو قـــولـــ دادیـــ ک هر وقتـــ اینــکارا کـــنمـــ در آغوشـــمـــ باشـــی یــــــــــــــکــــــــــــــــ دو دو و بــــیســـتــو پـــنــــــــج دو نیــــمـــ دو هفتـــادو پنــــــــج ســـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــهــــــــــــــــ بــیـــ هـــوا قطـــرهــ ای اشکـــ از چــــشـــمانـــمـــ جـــاری مـــیشـــود گـــرمـــایــــ وجـــودیـــ را حــــس مـــیکـــنـــم جراتـــ باز کــــردنــ چـــشـــمـــانمـــ را نـــدارمـــ تـــرســـ مـــنـــ از قـــولــ شِکـــنــیهـــــایـِ همـــیـــشـــگـــیـَـتـــ اســـتـــ و تـــکرار خـــیالــــاتــــهــ هـــر روزهـــ امــ صـــدایــی در گـــوشـــمــ زمزمــــهــ میشـــود ـــــــــ تـــو قـــولــ دادیـــ مـــن کــهــ نبـــاشـــم گــــریـــهــ نکـــنــی ـــــــــ بــی اخـــتــیــار چـــشمـــانــمــ را بـــاز کـــردمــ و بغضـــمـــ ترکـــــیـــد آرزویـــــــم دســـتـــهــایـــی بود کـــهـــ اشــــکانـــمــــ را پـــاک کـــند امـــا غیـــر از مـــنو قلبـــــ شکـــستهـــ امـــ و خـــدایی کـــهــ بـــه قولـــ سهرابـــ در همـــیـــنــ نزدیـــکـــیســتــ کـــســـی کـــنارمـــ نبـــود تنهایی سخت نیست سرده... دفتری بود که گاهی من و تو دل داده ام بر باد، بر هر چه بادا باد
حرم و دیر یکی، سبحه و پیمانه یکیست
اینهمه جنگ و جدل حاصل کوته‌نظری است
گر نظر پاک کنی کعبه و بتخانه یکیست
هر کسی قصه‌ی شوقش به زبانی گوید
چون نکو می‌نگرم حاصل افسانه یکیست
اینهمه قصه ز سودای گرفتاران است
ور نه از روز ازل دام یکی،دانه یکیست
ره‌ی هرکس به فسونی زده آن شوخ ار نه
گریه‌ی نیمه شب و خنده‌ی مستانه یکیست
گر زمن پرسی از آن لطف که من می‌دانم
آشنا بر در این خانه و بیگانه یکیست
عشق آتش بود و خانه خرابی دارد
پیش آتش دل شمع و پر پروانه یکیست!!!
مـــنــ هر روزمــــ با خـــیالاتـــی از تـــو مـــیگذرد!!!
همان گونه که آمدم از خیالت پاک می شوم
آرام ، نرم ، آهسته ، بی چرا و بی صدا
قول می دهم ذره ای صدای رفتنم
آرامش سکوتت را بر هم نزند
ای کاش می فهمیدی دلم برای تمام دیدارهای پر شورمان چقدر تنگ شده
اما تاب و توان انتظارم نیست
من به همان بهانه ی کوچک آشناییمان می روم
شاید تو می روی
من برای ماندن خسته ام
حجم سرد این سکوت امانم را بریده
دلم برایت تنگ می شود
ای کاش کسی می دانست تا کی باید دلتنگ بود
چه فرقی دارد وقتی تنها حاصل بودنمان سکوت است و سکوت
انگار که نه کسی رفته ، نه کسی آمده
بهار می آید چه باشیم ، چه نباشیم
اما وقتی بهار را یافتی و در شگفتن آن سر مستانه لبخند زدی
به یاد بیاور
چه کسی مشتاق دیدن لبخند بهاریت یود و تو چه بی تفاوت دریغ کردی.....
می نوشتیم در آن
از غم و شادی و رویاهامان
از گلایه هایی که ز دنیا داشتیم
من نوشتم از تو:
که اگر با تو قرارم باشد
تا ابد خواب به چشم من بی خواب نخواهد آمد
که اگر دل به دلم بسپاری
و اگر همسفر من گردی
من تو را خواهم برد تا فراسوی خیال
تا بدانجا که تو باشی و من و عشق و خدا!!!
تو نوشتی از من:
من که تنها بودم با تو شاعر گشتم
با تو گریه کردم
با تو خندیدم و رفتم تا عشق
نازنینم ای یار
من نوشتم هر بار
با تو خوشبخترین انسانم…
ولی افسوس
مدتی هست که دیگر نه قلم دست تو مانده است و نه من!!!
مجنون‌تر از لیلی، شیرین‌تر از فرهاد
ای عشق از آتش، اصل و نسب داری
از تیره‌ی دودی، از دودمان باد
آب از تو طوفان شد، خاک از تو خاکستر
از بوی تو آتش، در جان باد افتاد
هر قصر بی شیرین، چون بیستون ویران
هر کوه بی فرهاد، کاهی بدست باد
هفتاد پشت ما از نسل غم بودند
ارث پدر ما را، اندوه مادرزاد
از خاک ما در باد، بوی تو می‌آید
تنها تو می‌مانی، ما می‌رویم از یاد....
| قالب جدید وبلاگ پیجک دات نت |
